De zaterdagmiddag is maar net begonnen of de tent laat zich in een oogwenk omdopen tot het decor voor een carnavaleske bonte avond. Om het in de taal van Harry en De Gebroeëke Zwiêgelkes te zeggen: bônte aovundj. Het is onbetwist weer een thuiswedstrijd voor Harry en zijn geknakte luciferstokjes. En het is regelrecht een voortzetting van het feestje dat ze jaren geleden al in de tent wisten te bouwen. De vele bezoekers uit het Weerterland zingen uit volle borst mee. Wie de teksten van deze lokale culthelden niet machtig is wordt hoe dan ook meegezogen in een aanstekelijke vrolijkheid, die meteen de toon zet voor de rest van deze dag in de tent. Hier geen zingende nachtegaaltjes, verscholen in bronsgroen eikenhout. Hier geen malse korenvelden. Boven alles overheerst hier de geur van de festivalweide en bier, veel bier. Want ook dit is Limburg.
Met het betoveren van een tent weten ook Jack Poels en zijn neefjes zeker raad. Waar Kwik Kwek en Kwak de ultieme neefjes uit de stripverhalen zijn, heeft Ome Jack zijn eigen (verre) neven weten te porren om een heus Nevenproject te starten. Ze vertolken zowaar op een allesbehalve zoetsappige wijze een Noord-Limburgse versie van de tranentrekker ‘Mama’, ooit in 1967 een internationale hit van de Nachtegaal van Bleijerheide, Heintje. Eind jaren zestig groeide ik dankzij mijn oudste neef Rolf muzikaal op met singletjes als ‘All You Need Is Love’ van The Beatles en ‘No Milk Today’ van Herman’s Hermits. Mijn ouders leverden op hun beurt een essentiële bijdrage met de langspeler ‘Weihnachten mit Heintje’. (Goed om er op deze plek aan toe te voegen dat ik tijdens mijn kleuterperiode in Bleijerheide woonde. Heintje leefde letterlijk op loopafstand bij ons vandaan.) Net als voor The Beatles is mijn liefde voor kerst-elpees trouwens nooit verdwenen. Intussen heb ik een aardige collectie bij elkaar gesprokkeld. De wegen van het jeugdsentiment zijn ondoorgrondelijk, want Nevenproject roept midden in deze oranje zomer zomaar herinneringen aan kerstmuziek bij mij op. Het is een kwestie van geduld, rustig wachten op de dag waarop vergeten herinneringen komen bovendrijven. Met Nevenproject als onbetwiste katalysator.
En alsof het niet op kan sluit de tent ’s avonds af met Venlonaar Lex Uiting. Uiteraard brengt hij ‘Nao ’t Zuuje’ ten gehore. ‘Heej bin ik gebaore, gelökkig gewaore.’ Hier ben ik geboren, gelukkig geworden. Wat in zijn geval rijmt, pakt in vertaling soms net iets anders uit, maar de strekking blijft hetzelfde. We duiken met de warmte van zijn woorden de nacht in. Het doet er niet toe waar je vandaan bent gekomen en waar je uiteindelijk zult belanden. Of je nu Wieërts spreekt, Venloos, Kirchröadsj, Nederlands of universeel Bospops. Uiteindelijk draait het er om dat je gelukkig bent.
Paul Sterk
Sinds 2009 is Paul Sterk huiscolumnist van Bospop
