Het contrast met de weersomstandigheden van de openingsdag van vorig jaar op Bospop en de slotdag van deze editie kan niet groter zijn. Terwijl het veld vorig jaar overspoeld is door een zondvloedachtige regenval sta ik bij Alice Cooper rock ’n’ roll te wezen met mijn groene rubberen tuinlaarzen. I’m too sexy for my boots, sprak de dichter al. Op de maat van ‘No More Mr. Nice Guy’ plens ik door de modder.
Wat ik die zomeravond op een zompige festivalweide nog niet weet is dat Alice Cooper een gastrol gaat vervullen bij een single van het bluesrockduo The Black Keys, die een paar maanden later zal verschijnen, vanwege het verhaal van hun lied toepasselijk vlak voor Halloween. Een mooi gebaar om de wereld voor te bereiden op de donkerste helft van het jaar. En nu sluiten The Black Keys rond middernacht de stralende editie van Bospop af. Op de 13e dag van de maand. Nee, toeval bestaat niet.
The Black Keys en Alice Cooper vormen een alchemistische combinatie met een opzwepend lied dat ons meevoert naar het schimmenrijk waar licht en duisternis samenvallen. Alice Cooper vertolkt met zijn onheilspellende stem de rol van, ja van wat eigenlijk? De taxichauffeur van de dood? De kassier die de prijs voor grafrechten komt innen? De nachtportier van party- en zalencentrum De Hel? Het resultaat van hun muzikale samenwerking heet ‘Stay In Your Grave’ en beschrijft hoe The Black Keys-zanger een angstdroom beleeft, wanneer hij ‘s nachts moederziel alleen staat te liften. Eer hij beseft dat de boel niet pluis is nodigt een chauffeur – de stem van Alice Cooper – hem uit om in te stappen. Met Alice Cooper aan het stuur weet de ervaren luisteraar dat je geen pleziertochtje kunt verwachten, maar zover reikt de kennis van de zanger natuurlijk niet. Een danse macabre in de vorm van een rocksong.
In hun songs zijn The Black Keys niet echt lachebekjes of romantische zwijmelaars. Ook niet op Bospop. Nee, geen onthoofdingen als bij Alice Cooper, bij The Black Keys gaat het ietwat subtieler. Daar staat tegenover dat de heren ons de nodige levenswijsheden meegeven, zoals: everybody knows that a broken heart is blind. Ze weten een heel veld mee te laten zwelgen in een lied over eenzaamheid, want er wordt uit volle borst meegezongen: I got a love that keeps me waitin’, I’m a lonely boy, I’m a lonely boy. Uit werkelijk duizenden kelen klinkt tegelijk I’m a lonely boy. Is dat niet een ultiem gevoel van eenzaamheid? Of juist van saamhorigheid? De klok tikt intussen verder en we glijden van een lange Bospop-zondag haast geruisloos naar een alledaagse maandag. Onder het schijnsel de afnemende maan doen The Black Keys waar ze voor gekomen zijn: een mooie editie van Bospop op een treffende manier afsluiten.
Paul Sterk
Sinds 2009 is Paul Sterk huiscolumnist van Bospop.