Geen verhaal staat op zichzelf. Aan het begin van een nieuw verhaal ligt ergens altijd het einde van een ander. Daar begint nu dit verhaal mee. Deze column is daardoor ook wat langer dan u van mij gewend bent. U moet het er maar even mee doen.
Toen Melissa Etheridge eerder op Bospop speelde, brak een snaar van haar gitaar. Ze gaf die snaar aan een dame helemaal vooraan bij het podium. Dat is het punt waarop Monique in het verhaal terecht komt. Die stond daar namelijk niet toevallig, zoals in de boeken van W.F. Hermans geen mus zomaar van het dak valt. Voor Monique is Melissa Etheridge iets tussen heldin, lotgenote en bron van inspiratie. Dat wist Melissa natuurlijk allemaal niet wanneer ze haar die snaar gaf. Maar juist daarmee raakte ze bij Monique een gevoelige snaar. Met dat gebaar zag Monique een film in de tijd nog meer teruggedraaid, want in 2004 werd zowel bij Melissa Etheridge als Monique borstkanker gediagnostiseerd. In die voor Monique moeilijke periode voelde Melissa nooit ver weg. Allebei wisten ze de ziekte te overwinnen.
Een sprong vooruit naar zaterdag 12 juli 2025.
Een van de leukste tradities van Bospop speelt zich op zaterdagmiddag af en wel een paar kilometer verderop, hartje Weert. Terwijl het festival op volle toeren draait, dwarrelen de klanken van Bospop Bells over de daken van de binnenstad. Al een aantal jaren gaat tijdens Bospop een artiest de Martinustoren in, om in de klokkentoren samen met beiaardier Frank Steijns een uniek optreden te verzorgen.
Ze aarzelt geen moment zodra ze haar hiervoor benaderen. Meteen die pure rock ‘n’ roll-instelling: yeah, let’s do that! En zo beklimt Melissa Etheridge de ruim tweehonderdvijftig treden. Deze editie van Bospop Bells duikt onverwachts Monique in het verhaal op. Vanwege de verrassing was de naam van Melissa Etheridge vooraf niet aangekondigd, maar Monique ging er op basis van de korte beschrijving van Bospop Bells en een vernuftige analyse van uit dat het domweg Melissa moest zijn. Verder was het tijdstip waarop de artieste zou spelen opzettelijk niet bekend gemaakt, dus had Monique uitgezocht wanneer de kerktoren op deze middag gesloten zou zijn voor publiek. Er is een amateur-detective aan haar verloren gegaan.
Monique wacht geduldig bij de ingang van de Martinustoren en ja, haar volharding wordt meteen beloond met een selfie die Melissa van hun tweeën maakt, voordat de zangeres de vele trappen gaat beklimmen. Dan loopt Monique naar de plek waar je een prima akoestiek hebt, om eigenhandig met haar mobieltje opnames van het optreden te maken. Daar raken we aan de praat en deelt ze haar geschiedenis met mij.
Melissa brengt twee nummers die door Frank Steijns vakkundig zijn vertaald naar een carillon van twintigduizend kilogram. Bring Me Some Bells. Een krachtig geluid, passend bij de rauwe stem van Melissa Etheridge. Ze begint met ‘Sleep While I Drive’, om af te sluiten met de hit waar het voor haar allemaal mee begon: ‘Bring Me Some Water’, haar debuut-single uit 1988. Toen de klokkentoren gebouwd werd had niemand kunnen bedenken dat daar ooit iemand vanuit de stadskerk zou zingen: ‘the sweet devil’s got my soul.’
Melissa Etheridge prijst het harde werk van Frank Steijns, die het carillon bespeelt alsof hij de hamer van dondergod Thor hanteert. ‘Rock the bells’, horen we Melissa Etheridge niet voor niets roepen. Na afloop schrijft ze met een dikke zwarte stift op een ruit van de cabine waarin Frank Steijns speelt: ‘Bells Rock!!’ (Twee uitroeptekens.) Met haar handtekening eronder. Nadat de laatste tonen van de klokken zijn uitgedoofd, stijgt vanaf de markt een enthousiast applaus op, dat ook boven in de toren goed te horen is. En Monique, zij beleeft een moment waarvan ze zegt dat ze dat haar leven lang met zich zal meedragen.
Een paar uur later staat Melissa Etheridge op het hoofdpodium. ‘Bring Me Some Water’ is weer te horen. Het slotlied is net als bij haar vorige optreden op Bospop een lange versie van ‘Like The Way I Do’. Dan komt het onderdeel waarop ze twee drumstokken pakt. Ze laat samen met haar drummer een ritmisch duet over de festivalweide knallen. Wanneer ze daarmee klaar is, loopt ze doelgericht naar het publiek, wijst naar iemand en gooit een drumstok naar die persoon toe. Dan loop ze naar de ander kant van het podium, wijst weer naar iemand en gooit de tweede stok het publiek in. Of het een gebroken snaar is, een handtekening op een raam in een klokkentoren of zoals nu een drumstok: het zijn precies dat soort dingen die de start vormen van een nieuw verhaal, waarvan we nu nog niet weten hoe dat gaat aflopen.
Paul Sterk
Sinds 2009 is Paul Sterk huiscolumnist van Bospop.